7 WDH KaDwa

edek

Kim są wędrownicy?

Wędrowniczki i wędrownicy to członkowie zwyczajni ZHP w wieku od 16 do 25 lat. Są w Związku po zuchach, harcerzach i harcerzach starszych czwartą grupą wiekową, a tym samym i metodyczną. Wędrownicy należą do drużyn wędrowniczych, zastępów wędrowniczych działających w ramach drużyn wielopoziomowych oraz kręgów akademickich.

Wędrownicy to grupa niejednorodna. Największą część stanowią harcerze i harcerki uczący się w szkołach ponadgimnazjalnych - a więc w wieku 16-19 lat. Drugą grupę stanowią harcerze-studenci kontynuujący swoją działalność w drużynach wędrowniczych lub należący do kręgów akademickich oraz inni dorośli harcerze, którzy nie ukończyli 25 lat. Wędrownicy w okresie studenckim kończą swą działalność w ZHP bądź kontynuują ją jako instruktorzy, starszyzna harcerska lub działacze.

Wędrowników cechuje aktywna postawa wobec otaczającego ich świata. Ważną dla nich rolę odgrywa samodzielne poznawanie świata, wybór najbardziej interesujących zagadnień i dostrzeżenie ważnych, społecznych problemów w myśl zasady: Wędrujemy przez świat po problemach, do człowieka. Wędrownicy stawiająprzed sobą ambitne cele, realizując je indywidualnie albo w harcerskim zespole. Bowiem wędrownictwo to samowychowanie do czynu przez czyn.

Wędrówka jest sposobem na pracę wędrowniczą. Wędrówka rozumiana dosłownie - pozwalająca na poznanie otaczającego świata (wędrówka fizyczna) oraz wędrówka po problemach, zagadnieniach w wybranych dziedzinach wiedzy (wędrówka intelektualna). Taka szeroko rozumiana wędrówka ma pomóc młodej kobiecie - młodemu mężczyźnie w odnalezieniu swego miejsca w społeczeństwie.

Kodeks Wędrowniczy

Być wędrownikiem to niemała sztuka, a dostępna tylko dla tych, którzy posiadają prawdziwie harcerską postawę. Wędrownikowi nie wystarcza znajomość miejsca zamieszkania, wędrownika ciekawi świat, wędrownik, patrząc w swą przyszłość, pragnie odnaleźć własną ścieżkę.

Wędrowanie to znacznie więcej niż przemierzanie kilometrów czy wytrwałość fizyczna. To sztuka wchłaniania życia, które nas otacza, to oczy i uszy otwarte, to tajemnica współodczuwania przyrody i człowieka. Wędrówką nie będzie przyspieszony tupot nóg, nadmiar krzykliwego humoru, lecz właśnie cisza wśród ciszy lasu, skupienie wobec wschodów czy zachodów słońca.To wyczucie wędrownik łatwo odszuka w sobie.

Wędrownik - jest zawsze gotów nieść pomoc.

Wędrownik - jest przyjacielem całego świata. Wędrownika ciągnie siła nieprzeparta w dal na coraz to nowe, nieznane szlaki, nie pozwala zastygnąć mu w wygodnym, osiadłym życiu, toczącym się zbyt wolno.

Wędrownik - spostrzega urok życia wszędzie, gdziekolwiek się znajdzie, gdyż odkrywa to, czego inni w pozornej monotonii codziennych dni dopatrzyć się nie umieją. Wędrownik zna radość trudnych zwycięstw, urok przyrody, piękno zdobywania samotnie niewydeptanych ścieżek.

Wędrownik - stale uprawia wędrówki, wędruje w zimie, w lecie, na wsi, w mieście, tropi miejsca, gdzie może być pożyteczny. Drogę jego wędrówki wyznaczają wartości zawarte
w Prawie i Przyrzeczeniu Harcerskim.

Wędrownicza dewiza

Wędrownicy działająw myśl wędrowniczej dewizy: „Wyjdź w świat, zobacz, pomyśl - pomóż, czyli działaj". W dewizie tej zawarty jest nakaz aktywności i służby. Jest ona zaproszeniem do pracy nad sobą, do szukania miejsca w społeczeństwie.

Wyjdź w świat, zobacz - to zaproszenie u progu prawie dorosłego już życia do wędrówki po otaczającym nas świecie, to zachęta do określonej postawy, to namowa do stylu życia, to zapowiedź odkrywania i poznawania nieznanego, to stwarzanie sobie wielkiej szansy. Wędrowanie jest czynnością nieodzownie związaną z rodzajem ludzkim. Towarzyszy mu od zawsze. Wraz z wiekiem wędrowanie nabiera sensu i głębi. Głód poznawania inspiruje do wędrowania hen, poza kres horyzontu. Proces poznania opiera się na wrażeniach, spostrzeżeniach i wyobrażeniach. Przez obserwację uczymy się życia. Zauważamy piękno świata, złożoność zjawisk społecznych i ekonomicznych, sięgamy wzrokiem aż po horyzont.

Wyjdź więc w świat, by poznawać wielopłaszczyznowo jego problemy, sprawy Europy, kraju, regionu, wspólnoty lokalnej. Wychodź w świat z szeroko otwartymi oczami i uszami, by jak najwięcej zobaczyć, poznać, zrozumieć i doświadczyć.

Któż z nas choć raz nie doznał uczucia ciekawości? Czy pamiętasz, jak pociągała cię tajemniczość nieznanych i nieodkrytych miejsc, tych za ścianą najbliższego lasu, niedalekiego czy też dalszego wzniesienia, za linią horyzontu?

Wychodź w świat, by nauczyć się spostrzegać, by rozwijać swoją wrażliwość na niezwykłość przyrody, by móc pojąć prawidła rządzące otaczającą nas rzeczywistością. Nie poznasz i nie zrozumiesz świata, jeżeli go nie zobaczysz, jeżeli nie wyjdziesz, by odkrywać jego piękno i tajemnice, by napełniać nim siebie.

Nie ma możliwości poznania bez doświadczenia. Chcemy odnajdywać sens i cel życia oraz przeżywać je godnie i odpowiedzialnie, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Aby odnaleźć sens życia -dobro, piękno i prawdę, aby je głosić, trzeba wyjść w świat - trzeba nieustannie wędrować.

Pomyśl - Myślenie to czynność poznawcza ogólnych i istotnych cech rzeczy i zjawisk oraz stosunków - zależności między różnymi elementami rzeczywistości. Każda napotkana przez nas nowa sytuacja najczęściej i najlepiej mobilizuje do rozwiązywania napotkanych problemów, czyli w istocie do myślenia. Myślenie jest również ważnym elementem naszej świadomości i tożsamości. (...) Myślenie jest integralnie związane z całokształtem procesów psychicznych człowieka. Chyba nikt nie wyobraża sobie jakiegokolwiek postępu, rozwoju cywilizacji bez procesu myślenia. Bez tej umiejętności nie moglibyśmy poznawać i przekazywać zdobytej wiedzy i doświadczeń kolejnym pokoleniom.

Myślenie to wielki dar - przywilej rodzaju „homo sapiens". W wieku wędrowniczym uświadamiamy sobie, co to znaczy umieć myśleć i jaką rolę myślenie spełnia w życiu człowieka, rodziny, społeczeństwa, narodu i cywilizacji. Myślenie jest kluczem do zdobywania wiedzy, a wiedza to klucz do poznawania świata. Przez myślenie możemy zrozumieć istotę otaczającego nas świata i zjawisk w nim zachodzących. Dzięki procesom myślenia możemy kreować swoje postawy, wpływać na swoje zachowania, projektować i podejmować różne formy aktywności, zadania, a tym samym odczuwać radość, satysfakcję z rozwiązania kolejnego napotkanego problemu. Przez doskonalenie procesów myślenia rozwijamy także nasz intelekt, staramy się zrozumieć swoje i innych zachowania, postawy, akceptować odmienność i indywidualność. Jest jasne, że wędrownictwo jest wielką lekcją myślenia.

Pomóż, czyli działaj - któż z nas nie oczekiwał pomocy, któż z nas nie doświadczał pomocy? Przypomnij sobie, jakie to uczucie móc liczyć na czyjąś pomoc. Czy ty jesteś już gotów do niesienia pomocy każdemu, kto jej potrzebuje? Cecha gotowości niesienia bezinteresownej pomocy, czyli po prostu pełnienia harcerskiej służby, jest fundamentem metody wędrowniczej. Jest zaproszeniem do postawy otwartej głowy, serca i rąk wobec sygnałów, by podejmować służbę Bogu, Polsce i bliźnim, a tym samym zmieniać siebie i otaczającą rzeczywistość. By tak działać, powinniśmy znać: cel działania, realne warunki działania, środki stosowne do celu i warunków, w których przychodzi nam działać.

Działanie zatem to zaplanowany układ czynności, tworzących pewną całość, nakierowanych na określony cel, wprowadzających pozytywne zmiany w naszym otoczeniu.

Działanie to ważny element wędrowniczej filozofii budowania harcerstwa czynu i przez czyn. Wędrownic-two jest działaniem przez konkrety dla konkretów. Nasze działanie powinno być sumą potrzeb samych wędrowników, otaczającej rzeczywistości, środowiska działania, a w nim w tym konkretnych ludzi. Musi wynikać ze zbudowanego przez samych wędrowników programu działania. Podejmowane przez wędrowniczki i wędrowników działanie w dalszej lub krótszej perspektywie musi prowadzić do wymiernego pozytywnego efektu w zakresie podejmowanych Dupa

ań. To probierz naszego rozwoju duchowego, społecznego, intelektualnego i fizycznego.

Nasze wędrownicze działanie musi mieć konkretny cel, wymiar, sens i być w swej naturze dobre i użyteczne. Upowszechniać ideę, organizować wędrownictwo, budować dobro, zmieniać siebie i świat na lepszy, pracować nad sobą, szukać i odnaleźć swoje miejsce w społeczeństwie i pełnić służbę oto nasza wędrownicza dewiza.

Zasady pracy wędrowniczej

Wędrownicy chcą zmieniać świat na lepszy, ale wiedzą, że ulepszanie świata powinni zaczynać od samych siebie. Dlatego w swym działaniu kierująsię trzema zasadami: pracy nad sobą, szukania miejsca w społeczeństwie i służby.

Praca nad sobą to ciągłe doskonalenie się - praca nad charakterem, rozwój fizyczny, intelektualny i duchowy. Poszukiwanie w sobie i doskonalenie tego, co najlepsze i eliminowanie słabości.

Szukanie miejsca w społeczeństwie związane jest bardzo ściśle z wchodzeniem w dorosłość. Każdy człowiek musi dla siebie znaleźć miejsce w społeczności, w której funkcjonuje. Musi odnaleźć się w różnych rolach: dziecka, ucznia, obywatela, a później pracownika czy rodzica. Podstawowym wyzwaniem dla młodego człowieka jest odnalezienie dziedziny, w której chciałby się rozwijać i w przyszłości podjąć pracę zawodową.

Służba jest działaniem podejmowanym przez wszystkich harcerzy. Jednak wśród wędrowników odgrywa.Wędrownicy ucząsię podejmowania odpowiedzialnej, stałej służby. W konsekwencji mająukształ-tować w sobie postawę aktywnego człowieka - potrafiącego działać bezinteresownie na rzecz swojego otoczenia (rodziny, sąsiadów, kolegów z pracy, ale też nieznajomych, których napotka na swej drodze).

Symbolika wędrownicza - Wędrownicza watra

Symbolem wędrowników jest „Wędrownicza watra". Jest to ognisko ułożone w sposób skautowy na tzw. długie palenie. Tworząje trzy skrzyżowane polana i znajdujące się nad nimi trzy płomienie.

Polana ogniska są związane z zasadami wędrowniczej pracy: służba na rzecz społeczeństwa i organizacji; szukanie swojego miejsca w społeczeństwie; praca nad sobą- samodoskonalenie. Płomienie są symbolem dążenia ku doskonałości. Najmniejszy płomień to siła ciała - dbałość o zdrowie i tężyznę fizyczną. Średni płomień to siła rozumu - dążenie do wiedzy i rozwijanie swojego intelektu. Największy płomień to siła ducha - kształtowanie charakteru, dążenia do prawdy i Boga.

Wędrownicza watra jest elementem najważniejszego „znaku rozpoznawczego" wszystkich wędrowników -naramiennika wędrowniczego. Ognisko to symbol ciepła, bliskości, więzi, domu, rodziny, wiedzy, energii. Watra na zielonym tle lewego naramiennika to symbol świadomej życiowej wędrówki po zagadnieniach i tematach z zakresu wszelakich dziedzin ludzkiej aktywności. Wędrówki po własnej miejscowości, regionie, Polsce, Europie i świecie. Trzy płomienie oznaczają dążenie ku doskonałości, a brązowe polana sposób działania wędrowników - zasady wędrowniczej pracy. Zielone tło naramiennika przypomina, że to wszystko odbywa się na tle harcerskiego życia.

Naramiennik wędrowniczy

Naramiennik wędrowniczy jest wyróżnikiem wędrowniczek i wędrowników oraz instruktorek i instruktorów pracujących z wędrownikami. Naramiennik wędrowniczy jest noszony na lewym pagonie munduru. Pierwszy raz został wprowadzony oficjalnie w Organizacji Harcerzy ZHP w czerwcu 1938 r. Przyznawany jest rozkazem przez posiadającego naramiennik drużynowego/przełożonego. Jest wręczany uroczyście w gronie wędrowników przy płonącym ogniu.

Naramiennik jest noszony przez wędrowników po przebyciu próby wędrowniczej. Jest on symbolem wejścia do grupy i wyróżnia wędrowników pośród innych grup wiekowych, jest świadectwem pracy nad sobą i harcerskiej dojrzałości.

Naramiennik może wręczyć tylko instruktor-osoba przeszkolona metodyką wędrowniczą, króra uzyskała w ten sposób naramiennik!

INSTRUMENTY METODYCZNE

Instrumentami metodycznymi wykorzystywanymi w grupie wędrowniczej są: próba wędrownicza, stopnie harcerskie (harcerka i harcerz orli oraz harcerka i harcerz Rzeczypospolitej), uprawnienia, odznaki, sprawności mistrzowskie, znaki służb oraz stopnie instruktorskie (przewodniczka - przewodnik).

Instrumenty metodyczne możemy nazywać również bodźcami metodycznymi. Za ich pomocą drużynową zachęca wędrowników do podejmowania pracy nad sobą. Lecz równocześnie są one bodźcami pobudzającymi wędrownika do samorozwoju. Motywują one wędrowników do świadomego kształtowania własnej osobowości.

Próba wędrownicza

Każdy, kto chce zostać wędrownikiem, przechodzi próbę wędrowniczą. Próba ta jest stałym elementem wejścia do grupy wędrowników, niezależnie, czy mamy do czynienia z przechodzeniem wewnątrz drużyny wielopoziomowej, przejściem między drużynami (starszoharcerską i wędrowniczą), czy też odbywa ją osoba przychodząca do harcerstwa. Celem próby jest uświadomienie harcerce/harcerzowi zasad funkcjonowania w zespole wędrowniczym. Próba wędrownicza trwa do 6 miesięcy.

Wymagania próby wędrowniczej są tworzone w konkretnym środowisku (najczęściej w drużynie). Najważniejszą jej częścią są wymagania związane ze specyfiką wędrownictwa. Dzięki nim kandydat na wędrownika ma poznać idee służby i wyczynu, kodeks wędrowniczy, symbolikę wędrowniczą. Wszystko to pozwoli mu zrozumieć miejsce wędrownika w organizacji. Jeżeli próba wiąże się z przejściem do nowej drużyny, powinna zawierać wymagania związane z tą drużyną (konstytucja, historia, bohater).

Zadania, które realizowane sąw ramach każdej próby wędrowniczej, mają stwarzać pole do samodoskonalenia i powinny być w dużej części samodzielnie określane przez odbywającego próbę. Da mu to możliwość przygotowania się do zdobywania stopni HO i HR.

WYMAGANIA PRZYKŁADOWEJ PRÓBY WĘDROWNICZEJ:

Rozumiem, do czego zobowiązuje mnie Kodeks wędrowniczy.

Znam symbolikę Wędrowniczej watry.

Wykonałem jedno (dwa, trzy...) zadanie, mające charakter wyczynu.

Podjąłem się stałej służby na rzecz środowiska działania.

Znam konstytucję drużyny wędrowniczej, do której należę, jej historię i bohatera.

Dla osób wstępujących do ZHP po ukończeniu szesnastego roku życia próba wędrownicza jest uzupełniana o próbę harcerki/harcerza. Realizacja tej próby umożliwia zdobycie podstawowej wiedzy o harcerstwie, niezbędnej do podjęcia świadomej decyzji o pełnej przynależności do ZHP. Zakończenie próby wędrowniczej połączonej z próbą harcerki/harcerza jest jednoznaczne z dopuszczeniem do złożenia Przyrzeczenia Harcerskiego.

WYMAGANIA PRÓBY HARCERKI/HARCERZA

1. Znam i rozumiem treść Przyrzeczenia Harcerskiego.

2. Znam i rozumiem Prawo Harcerskie.

3. Znam i rozumiem symbolikę krzyża harcerskiego, lilijki i koniczynki.

Potrafię wyjaśnić, do czego zobowiązuje harcerskie pozdrowienie „Czuwaj".

4. Znam hymn harcerski i umiem go zaśpiewać.

5. Kompletuję swój mundur harcerski.

6. Systematycznie uczestniczę w zbiórkach zastępu i drużyny.

7. Wykonałam/em z zastępem (patrolem) przynajmniej jedno zadanie zespołowe (lub

projekt).

8. Znam nazwę drużyny, imię i nazwisko zastępowego i drużynowego i wiem, jak się z

nimi skontaktować.

Uwaga. Próbę można poszerzyć o dodatkowe wymagania przyjęte w drużynie.

W wyniku próby wędrowniczej harcerz starszy staje się wędrownikiem i otrzymuje wręczony w sposób obrzędowy naramiennik wędrowniczy. Nadanie naramiennika jest normowane przez tradycje danego środowiska. Zasadą wspólną jest przyznawanie naramiennika przy ogniu (ognisko, kominek). Nadanie naramiennika odbywa się zazwyczaj w gronie wędrowników i instruktorów. Obrzęd nadania naramiennika można połączyć z obrzędem odnowienia Przyrzeczenia Harcerskiego.

ODNOWIENIE PRZYRZECZENIA HARCERSKIEGO

W czasie wojny harcerzy rozwiało po różnych zakątkach świata. Między innym do Indii. Powstała tam cała chorągiew. Tam też w 1944 roku na jednej ze zbiórek wędrowniczek i skautów wprowadzono ciekawy zwyczaj: ustalono, że przy przejściu harcowników (czyli harcerzy do 15-16 lat) do drużyn wędrowniczek i skautów będą oni odnawiać Przyrzeczenie. Oto króciutkie wspomnienie:

„Moment zastanowienia się i ten, kto naprawdę gotów pełnić służbę harcerską, zostaje i Przyrzeczenie powtarza. Kto szedł tylko dlatego, że szli inni - odchodzi. Każdy mówi słowa Przyrzeczenia sam, głośno lub cicho, powoli lub pośpiesznie. Sam. Nikt go nie prowadzi. Sam ma przecież pracować w harcerskiej gromadzie. Lekko drżały ręce przy podpisywaniu deklaracji: Ja... - rozumiem i doceniam znaczenie i konieczność pracy nad sobą w służbie...".

Właśnie. Wędrownik to już nie tylko dziecko, które składa harcerskie Przyrzeczenie i które będzie prowadzone w harcerskiej gromadzie przez starszego brata - drużynowego. Wędrownik wie, dlaczego chce pozostać w harcerstwie, musi rozumieć idee harcerstwa i swoje w nim zadania, musi wiedzieć, że powinnością jego jest stała praca - praca nad sobą w służbie ludziom i Ojczyźnie i praca dla ludzi, pomoc bliźnim, harcerska służba Polsce.

Przyrzeczenie składa się raz w życiu. Ale inaczej sięje rozumie i przeżywa mając lat 11-12, a inaczej mając 15-16. Odnowienie Przyrzeczenia daje nowe siły do wytrwania w Prawie Harcerskim, w harcerskiej służbie. Jest też potwierdzeniem, że harcerz ma nadal szczerą wolę, że nadal przyrzeka całym życiem służyć. Odnowienie nie jest składaniem Przyrzeczenia, bo nikt od harcerza go nie odbiera. Harcerka, harcerz sam recytuje tekst w obecności swojej drużyny. Najlepiej - tylko w obecności drużyny. Przyrzeczenie, także odnowienie Przyrzeczenia, jest sprawą bardzo intymną, to osobiste przeżycie. Dlatego przy Przyrzeczeniu nie może być miejsca dla ciekawych i obojętnych, dlatego ta chwila najczęściej następuje w gronie własnej drużyny.

W czasie obrzędu odnowienia Przyrzeczenia drużynowy zapytuje: „Czy masz nadal szczerą wolę, czy nadal chcesz żyć po harcersku, wypełniać nasze Przyrzeczenie i Prawo?". Jeśli harcerz odpowie, że tak, drużynowy wzywa go, by wobec ognia lub sztandaru odnowił Przyrzeczenie. Po wypowiedzeniu słów roty, harcerz stwierdza: „Na moim słowie polegajcie jak na Zawiszy". Teraz inaczej niż wtedy, gdy składał Przyrzeczenie. To nie instruktor przekazuje mu najważniejszą dewizę harcerskiego życia. Teraz sam deklaruje mówienie prawdy i życie w prawdzie. Deklaruje pełną odpowiedzialność za siebie. Po odnowieniu Przyrzeczenia przez każdego oddzielnie drużynowy dokonuje wtajemniczenia harcerzy w ich nowe prawa i obowiązki -wygłasza krótką gawędę o tym, że jako wędrownicy mają pełnić służbę Ojczyźnie: społeczeństwu, innym ludziom, sobie samym. (...)

Stopnie harcerskie

Ważnym elementem pracy nad sobą są dla wędrowników stopnie harcerskie. Wędrownicy zdobywają dwa ostatnie stopnie: harcerka orla - harcerz orli oraz harcerka Rzeczypospolitej - harcerz Rzeczypospolitej.

Próba jest indywidualna - wędrownicy w ramach próby samodzielnie planują i realizujązadania. Planowanie i realizację próby wspiera opiekun próby. Zdobywanie stopni polega na zaplanowanej i świadomej pracy nad sobą, aktywnym poszukiwaniu swojego miejsca w otaczającym świecie, służbie oraz podejmowaniu prób kształtowania rzeczywistości; wymaga odpowiedzialności za siebie i otoczenie.

Próba jest otwierana najczęściej przez kapitułę stopnia, która może działać na poziomie drużyny, szczepu, związku drużyn czy wreszcie hufca. Kapituła akceptuje zadania, które w ramach próby postawił sobie zdobywający stopień. Po zakończeniu próby ocenia realizację Dupa

ań i przyznaje stopień.

♦ Zdobywanie stopnia harcerki/harcerza orlego

Kierując się Prawem Harcerskim buduje swój własny system wartości. Sama/sam wyznacza swoje cele. Wybiera swoją drogę życiową. Dąży do mistrzostwa w wybranych dziedzinach. Podejmuje wyzwania. Znajduje pole stałej służby. Taka jest idea stopnia harcerki/harcerza orlego.

Stopień ten zdobywany być powinien w 1-2 klasie szkoły ponadgimnazjalnej (16-18 lat). Zdobywający go wędrownik powinien sam stworzyć dla siebie zapewniający wszechstronny rozwój program próby. W programie próby ważne miejsce zajmujązadania związane z pracą nad charakterem i budowaniem własnego systemu wartości. W układaniu programu próby wędrownika może wspierać opiekun próby (drużynowy, przyboczny lub po prostu inny wędrownik - starszy, o większym doświadczeniu).

♦ Zdobywanie HO jako pierwszego stopnia

Jeżeli wędrownik przed przyjściem do drużyny nie był harcerzem, to po zakończeniu próby wędrowniczej rozszerzonej o próbę harcerza składa Przyrzeczenie i przystępuje do zdobywania stopnia harcerza orlego. Próba jego jest jednak dodatkowo poszerzona o najważniejsze wymagania poprzednich stopni. O tym, jakie to wymagania, decyduje rada drużyny lub odpowiednia kapituła, otwierająca próbę na stopień. Taka próba będzie zdecydowanie trudniejsza i wymagająca od harcerki/harcerza więcej wysiłku niż od tych, którzy zdobyli wcześniej stopień samarytanki/ćwika.

Dobierając zadania uzupełniające próbę HO należy pamiętać o tym, by wybrać z „niższych" prób tylko te wymagania, których zrealizowanie będzie konieczne dla normalnej pracy wędrownika w harcerstwie i dla jego harcerskiego rozwoju. Z racji wieku wiele wymagań „ma on już za sobą" - zrealizował je w swoim „cywilnym" życiu. Wypada także wziąć pod uwagę możliwości czasowe wędrownika, by nie zahamować realizacji próby zbyt dużą liczbą dodatkowych Dupa

ań.

♦ Próba harcerki/harcerza Rzeczypospolitej

Ma własny system wartości wynikający z Prawa Harcerskiego. Kieruje się nim we wszystkich aspektach swojego życia. Potrafi godzić pełnione przez siebie role, np. w rodzinie, w szkole, w pracy, w działalności społecznej. Osiąga mistrzostwo w wybranych dziedzinach aktywności. Jest świadomą obywatelką/ świadomym obywatelem RP. Swoim życiem daje świadectwo o harcerstwie. Taka jest idea stopnia harcerki/ harcerza Rzeczypospolitej.

Stopień HR jest ukoronowaniem rozwoju i doskonalenia się harcerza. Ma świadczyć o społecznej dojrzałości jego posiadacza, a więc zdobywany powinien być po 18 roku życia. Powinien on kończyć proces harcerskiego samodoskonalenia i pracy nad sobą.

Stopień harcerki/harcerza Rzeczypospolitej związany jest w ZHP z dużym prestiżem. Jest przez niektórych traktowany tak poważnie i z takim „nabożeństwem", że nie jest w ogóle zdobywany. Wynika to często z niezrozumienia idei stopnia. Harcerz Rzeczypospolitej nie jest harcerskim ideałem - osiągnięcie tego stopnia nie jest równoznaczne z wejściem do panteonu harcerskich świętych. Oznacza jedynie, że harcerz, który go zdobył, wszedł w dorosłość, znalazł swoje miejsce w społeczeństwie i potrafił tego dokonać w zgodzie z harcerskimi ideałami.

Jeżeli zastanawiacie się, jaki powinien być wędrownik posiadający stopień harcerza Rzeczypospolitej, cofnijcie się do rozdziału pierwszego Wstęp - istota pracy wędrowniczej i przeczytajcie tekst Jacy powinni być wędrownicy?

Szczegółowe wymagania stopnia harcerka Rzeczpospolitej / harcerz Rzeczpospolitej znajdziecie w regulaminie stopni harcerskich w rozdziale Załączniki.

♦ Co po zdobyciu stopnia HR?

Wędrownik ma możliwość zdobycia stopnia harcerki/harcerza Rzeczypospolitej w wieku 19-21 lat. Zastanówmy się, co się dalej z nim dzieje? Po pierwsze może nadal działać w drużynie - będąc cennym jej członkiem, spełniając w niej różne odpowiedzialne funkcje (chociażby ważna rolę opiekuna prób na stopnie HO i HR). Jednak tkwienie w drużynie dwudziestokilkulatków na dłuższą metę nie ma racji bytu. Naturalną koleją rzeczy jest odejście z drużyny i zakończenie działalności w ramach ZHP. Ostatecznym takim momentem jest skończenie 25 lat.

Oczywiście część wędrowników pozostaje w harcerstwie, ale już w innych rolach. Po pierwsze mogąwybrać drogę instruktorską i pozostać w ZHP w charakterze kadry wychowawczej. Po drugie mogą zostać starszyzną-będąc nadal harcerzami rozwijać się w ramach idei zawartych w Przyrzeczeniu Harcerskim, równocześnie pełniąc służbę na rzecz organizacji. Wreszcie mogą pozostać członkami wspierającymi ZHP - działaczami. Wtedy, co prawda już bez mundurów, mogą zachować więź z organizacją i dalej działać na rzecz ZHP.

Stopnie instruktorskie

Część wędrowników decyduje się na pełnienie stałej służby w ZHP i wstępuje na drogę instruktorską. Dla tych wędrowników próba przewodnikowska jest bardzo ważnym bodźcem pobudzającym do doskonalenia się. Jest to jednak instrument tylko dla wybranych - tylko tych, którzy myślą o działalności wychowawczej w ramach ZHP. Zdobywanie tych stopni wiąże się z pełnieniem w organizacji funkcji instruktorskich.

Wszystkie te informacje zostały pobrane ze strony:
[link widoczny dla zalogowanych]

Dziękuję za nie świadomą pomoc Smile